محمد منتظري فرزند مرحوم آيت الله العظمي منتظري (ره)، در بهمن 1323 در نجف آباد به دنيا آمد. پس از تحصيلات ابتدايي وارد حوزه علميه شد و از سال 1342 در حالي که کمتر از 20 سال داشت وارد مبارزه مخفي و علني با رژيم حاکم شد. محمد در فروردين سال 1345 به همراه والد معظم خود بازداشت شد و تا سرحد مرگ و گاه در مقابل چشمان پدر، شکنجه شد و پس از گذراندن سه سال محکوميت زندان در سال 1347 آزاد و فعاليت هاي مخفي و تشکيلاتي خويش را در فرايند مبارزه پي گرفت . در سال 1348 تا 1350 به تدريس در حوزه روي آورد و علاوه بر تدريس مکاسب شيخ انصاري و برخي دروس حوزوي ديگر؛ حکومت اسلامي، زبان انگليسي و اقتصاد را درس مي گفت.

در سال 1350 طي يک تعقيب و گريز بزرگ که تمامي ساواک هاي مناطق در پي او بودند، از طریق مرز پاکستان خارج و از کشورهاي همجوار و خليج فارس به اروپا رفت و اولين حلقه روحانيت مبارز در خارج از کشور را شکل داد. در سال 1356 با رهبري اعتصاب غذا در کليساي سنت مري پاريس و تظاهرات در لندن، مبارزه خويش در خارج را ادامه داد. پس از عزيمت امام خميني(س) از عراق به پاريس در سال 1357، به آن جا عزيمت و جزو حلقه ياران امام در آن کشور و لوفل نوشاتو قرار گرفت.

در آبان ماه 1357 آيت الله منتظري(ره) به همراه آيت الله طالقاني(ره) از زندان آزاد، و دي ماه همان سال براي ديدار با امام خميني(س) به پاريس سفر کرد. محمد پس از هشت سال دوري از وطن، به همراه پدر از طريق سوريه و عراق وارد ايران شد. وي پس از پيروزي انقلاب از عناصر اصلي تشکيل دهنده، کميته و سپاه بود و واحد نهضت هاي آزادي بخش را شکل داد و در همان عصر به روزنامه نگاري هم روي آورد و نشرياتي چون: پيام شهيد، مجله شهيد و روزنامه بين الملل اسلامي را پي ريزي کرد . محمد در سال 1359 از سوي مردم نجف آباد براي نمايندگي مجلس با بيش از 91 درصد آراء انتخاب شد و سرانجام پس از عمري تلاش و مجاهدت بدون وقفه در تيرماه 1360 در سن 37 سالگي بر اثر انفجار دفتر حزب جمهوري اسلامي به شهادت رسيد و در حرم حضرت معصومه(س) به خاک سپرده شد. امام خميني(س) طي پيامي خطاب به آيت الله منتظري محمد را «فرزند اسلام و قرآن» خواند و آيت الله منتظري در پيام حزن آلود خويش، پس از نصيحت فريب خوردگان، از مسئولان خواست به بهانه شهادت امثال محمد، به خشونت روي نياورند.

انقلاب در انقلاب، وتوصيف فرصت طلبان، در انديشه شهيد منتظري

انقلاب در انقلاب؛

* هر انقلابي نياز به يک «انقلاب در انقلاب» دارد. و در هر شرايط مطلوب شرايط مطلوب تر و بهتري وجود دارد، بنابراين ما در هر شرايطي نبايد قانع شويم چون ابوذر و سلمان هم الگويي نهايي نيستند بلکه حضرت علي(ع) و بالاتر از آن صفات کماليه اوليه، الگو مي باشند،زيرا ما بايد تقرّب الي الله پيدا کنيم . حضرت علي (ع) مي فرمايد: «مَن ساوي يَوماهُ فَهُو مَغبوُن»، کسي که دو روزش مانند هم باشد زيان کار است. آقايان کمونيست ها بعد از رسيدن به مرحله کمونيسم هيچ طرح تکاملي ديگري ندارند؛ در صورتي که ما داريم و همواره تکامل و انقلاب در انقلاب وجود دارد. حتي ... بايد در عمل انقلابي هم انقلاب کرد. مثلاً طرحي براي دو روز آينده تصويب مي شود در صورتي که ممکن است در اين دو روز تحولاتي پيش بيايد، بنابراين براي تغيير برنامه ها بايد انعطاب داشت چون ممکن است شرايطي پيش آيد که اصرار و يا انجام کار تصويب شده ضربه بزند.

*يک عده از انقلابيون که جهاد اکبر را يا عمل نکرده اند و يا در عملکرد بدان سستي نموده اند و از هواهاي نفساني برخوردارند بايستي به سرعت اصلاح شوند و يا از صحنه به کنار روند و از اين جاست که اسلام اصيل و تشيع علوي و نه صفوي به قول دکتر شريعتي، عبارت از يک انقلاب مدام است و يا انقلاب اندر انقلاب و همين طور ....

*برخي انقلابيون دارنده هواي نفس قدرت طلبي و يا ثروت اندوزي کوشش مي کنند که هرچه بيشتر زمان انقلاب در انقلاب به تأخير افتد تا مواضعشان مستحکم تر شود و بدان اميدند که به عناوين گوناگون انقلابيون را تصفيه کنند و آن وقت گفته شود«انقلاب فرزندان خود را مي خورد»، ولي در واقع منافقين و ضد انقلاب و فرصت طلبان هستند که فرزندان انقلاب را مي خورند.

فرصت طلبان؛

*هر انقلابي در نزديکي هاي پيروزي اش برخوردار از يک دروان کار تربيتي است که ضد انقلاب و فرصت طلبان و جاسوسان و مزدوران دوران گذشته، لباس انقلاب بر تن مي پوشند و افراطي تر از ديگران جلوه مي کنند و اينانند منافقان هر جامعه!

*انقلابيون را از طريق ترور، مرداندن، خسته کردن، کارهاي حاشيه اي را به دست آنان سپردن، سلب امکانات انقلابيون و کادرهاي انقلابي، ايجاد مشکلات در کشور هر روز به شکلي، حساسيت هاي کاذب به وجود مي آورند و بين توده هاي مردم مخلص اختلاف ايجاد مي کنند از طريق رد کردن گزارش هاي غلط بين رهبران انقلاب، برخي اختلافات آفريده، و شخصيت ها را نسبت به يکديگر حساس مي سازند.

*پس از پيروزي انقلاب، لازم نيست که منافقين و جاسوسان و فرصت طلبان، فقط خائنين را به حکومت برسانند بلکه آنان که از تصور سياسي و اجتماعي کافي برخوردار نيستند، بينش انقلابي ندارند و انقلاب و دولت را در يک گروه خاص خلاصه مي کنند را، به قدرت مي رسانند. اين افراد نادان به حکومت مي رسند و جاسوسان زير سايه آنان مواضع خود را مستحکم مي سازند و آن گاه که مواضع آنان مستحکم شد روح يأس را در سراسر کشور پديد مي آورند و امکانات را از انقلابيون سلب، و در اختيار فرصت طلبان قرار مي دهند.

* فرصت طلبان خيلي شعارهاي افراطي مي دهند و به اصطلاح کاتوليک تر از پاپ مي شوند! آنان اگر قبلاً به رهبري اشکال مي گرفتند حال که خود زير سايه او به موقعيتي رسيده اند رهبري را معصوم گونه جلوه مي دهند.

منابع: فرزند اسلام و قرآن، انتشارات بنياد شهيد؛ بلاي فرصت طلبي، حسنعلي نوريها.