سعي ما در شماره هاي 29 و 30 صفير بر اين نهاده شده بود که بيشتر روي سخنمان با به اصطلاح «بزرگ ترها» باشد اعم از والدين و دست اندرکاران فرهنگ، سياست و اجتماع؛ تا برآيند ساز و کار تعامل با جوانان را در حدّ توان و با بهره گيري از نويسندگان و اهل انديشه بيان داريم. سعي بر اين بوده و هست تا حقّ اکثري را به جوانان اختصاص دهيم. اما سخني از سر صدق با جوانان امروز:

وطن ما از ديرباز مهد علم، دين، تلاش و کوشش مردان و زناني بوده که جواني خويش را با همه امکانات نداشته خود در راه اعتلاي آن به کار بسته اند. راه دوري نرفته و چشم اندازي به چند دهه گذشته مي اندازيم تا اين ادعا به گزاف نباشد. اگر شاهد پيروزي انقلاب در سال 57 بوديم، اگر شاهد جنگي نابرابر در مصاف با متجاوز بوديم، اگر عرصه هاي اجتماعي، سياسي، علمي و فرهنگي را بکاويم به اين مهم مي رسيم که ميراثي گران بها از گذشتگان به ما رسيده است. سخن ما از سر صدق با جوانان امروز اين است که شما چه نسبتي با اين ميراث داريد؟ چه راهکاري براي حفظ و اعتلاي آن در پيش روي خود داريد؟ چه سازوکاري را براي رشد آن، با حفظ اصول و متناسب با دنياي امروز فرا روي خود قرار داده ايد؟ آيا با ظاهر گرايي و از بطن غافل ماندن، بسنده کردن به مصرف گرايي در عمر، انديشه و مال، اندک و خُردانديشي، روز مره گرايي، غافل ماندن از عمل و تخصص گرايي و گرايش به مدرک گرايي و .... مي توان آينده اي روشن و چشم اندازي اميدوارانه به خود و فرزندان خود و نسل پيش رو داشت.

امروزه همه ما بر سر خوان آناني نشسته ايم که «کاشتند و ما خورديم» ولي ما چه در چنته داريم تا «بکاريم و ديگران بخورند»؟!

چرا ماه، ماه خدا و انسان؟!

صفير شماره سي ام در حالي منتشر مي شود که برکت الهي سفره دل انگيزش را در خانه ما گسترده مي کند. رمضان، چهره اي دو سويه دارد چرا که جداي از ماه عبـادت که منتسـب به ذات لايزال الهي است و شهر الله الاکبر ناميده شده است اما، از سوي ديگر چهره اي انساني در پي خود دارد و انسان و اهتمام به امور ديگر همنوعان در آن موضوعيت خاصي دارد. ماهي که گذشته از نگاه معنوي - عرفاني اش، در جاي جاي ارزش هاي رسيده از خدايي که خالق اين ارزش هاست، جاي پاي اهتمام به امور انسان ها در آن نهفته و ظاهر است.

مهم ترين شاخصه احکام ديني ما که آن را وجه تمايزي است با ديگر اديان، شاخصه اجتماعي بودن آن است. در عرصه اجتماع ما مردماني هستند که فارغ از هر انديشه و گرايش، که مَخرج مشترک آنها انسان بودن آنهاست؛ و در حال دست و پنجه نرم کردن با مشکلات و گرفتاري هاي عديده هستند. برخي سر گرسنه بر بالين مي گذارند، برخي درد و الم جسمي و روحي آنان را بي طاقت کرده، برخي از سر نداري به تن فروشي مشغول، برخي مظلومِ ظلم ظالمان، برخي نان آور خانه شان در پشت ميله ها، برخي حقوقشان ضايع، برخي در اقصي نقاط اين کره خاکي منتظر يک دست ياري و .... دريغ از يک مرهم زخم.

رمضان را خدا به انسـان اهـداء کرد تا علاوه بر خودسازي، ديگرسازي هم در پرونده اعمال ما ثبت و ضبط گردد و تو خود بخوان از اين مختصر حديث مفصل! صفير بر آن شد تا ويژه نامه رمضان المبارک را ماه خدا و انسان بنامد تا چه مقبول افتد و خود بدان عامل باشيم ان شاء الله.