با یک مثال ساده شاید بتوان کار بیمه و فواید آن را تشریح کرد. فرض کنید در شهری انسان‌های بین 30 تا 40 ساله‌ آن صد هزار نفر باشند که در مجموع، ماهی سی نفر از این جوانان در اثر تصادف جان خود را از دست می‌دهند. حال اگر تمامی این صد هزار نفر بیمه شوند و برای هر روز خود ده تومان حق بیمه بپردازند، بیمه ‌یک ساله‌ آنان سیصد و شصت و پنج میلیون تومان خواهد بود و وقتی آمار نشان می‌دهد که به طور متوسط روزانه یک فرد بین سی تا چهل سال تصادف می‌کند، در نتیجه هر فردی که از دنیا برود، بیمه توان پرداخت یک میلیون تومان پول به او را دارد؛ یعنی یک فرد، سالانه 3650 تومان پرداخته است، ولی اگر به حادثه‌ای گرفتار شود، یک میلیون تومان به او تعلق می‌گیرد که حدوداً 274 برابر پولی است که پرداخت کرده است.

حال اگر کسی خود را بیمه کرد و به حادثه‌ای دچار شد، از چنین مزیتی برخوردار است و اگر تصادف نکرد که خوشا به احوالش! وارد ده سال بعدی عمر خود می‌شود.

اما ناگفته نماند که هزینه‌ بیمه را بیمه‌گر در اول سال می‌گیرد و با توجه به قدرت پول‌سازی پول (که در مجله‌ فقه «کاوشی نو در فقه اسلامی» و در شماره 22 - 21، ص 48 توضیح داده شده)، گاهی بانک‌ها تا ده برابر سرمایه‌ خود توان پول‌سازی دارند، معلوم می‌گردد که همان سرمایه سیصد و شصت و پنج میلیون تومانی بیمه‌گر توان پرداخت ده میلیون به هر حادثه دیده را دارد. بنابراین، با یک حساب سرانگشتی روشن می‌شود که بیمه می‌تواند سودهای کلانی به بیمه‌گذاران خود برساند و معضل‌های مهم اجتماعی را حل کند. اما چرا بیمه‌ها در ایران معمولاً موفق نیستند، بحث دیگری است.